İdea Yayınevi / Modern Tin /Aziz Yardımlı
 
eski anasayfa_
online alış-veriş_
 
 
 
Anayasa

Anayasaları politik partilerin Özenci belirlemez. Anayasaları bir Ulusun Tarihinin bütünü, bir Tinin moral ve törel ussallığı yapar.

Modern Devlet salt modern olduğu için henüz Devlet Kavramına bütünüyle karşılık düşen devlet değil ama Oluş sürecinde olan, böylece değişebilen, gelişebilen, iyileşebilen devlettir, çünkü henüz kendisi genç olan bütün bir Dünya Tarihi için genç olan, henüz büyümekte olan Özgürlük bilincinin ve istencinin anlatımıdır. Devlet evrensel ussal İstencin Özgürlük tini içinde ve onun için şekillenir, ve salt sürekli yenileşme içinde olması nedeniyledir ki herhangi bir katılaşmaya kapalıdır. Modern Devlet popüler Usun kendini bulmak ve tanımak için kendine özgü özgür ve özençli çabasıdır. Us kendini ancak edimselleştirdiği ve kendini kendi önüne nesnesi olarak koyduğu düzeye dek tanır.

Modern Devletin ön-modern Devletten ayrımı onda bireyin eksiksiz gelişimi için gereken evrensel Özgürlük tini içinde varolmasında yatar. Bu genel olarak eşit ölçüde gelişme, iyileşme gereksiniminde olan Anayasalar için de eşit ölçüde geçelidrir, çünkü Anayasalar bir ulusun geçici bilinç biçimleri tarafından değil, ama bütün bir tarihsel gelişimleri tarafından yapılmış olsalar da, göreli, tarihsel, pozitif şekiller olarak henüz Hak kavramına bütünüyle uygun düşmezler.

Ön-modern ve Modern arasındaki ayrım, Özgürlük bilincinin yokluğğu ve Özgürlük bilincinin varlığı arasındaki ayrım dinginlik ve değşim, kendini yineleme ve gelişme arasındaki ayrımdır. Dünya-Tininin bütün bir politik varoluşu ilk kez Özgürlük Bilinci ile onun kendisi tarafından ve ussal olarak belirlenme olanağını kazanıır. Özgürlük Bilinci ile genel olarak Devlet iyi ya da kötü, aydınlık ya da karanlık Despotizmlerin keyfiliğinden kurtulmuş, bireyselliğin kendisi Devletin tözünü belirleme Hakkının olduğunu kavramış ve onu edimselleştirme çabasına dönmüştür. Bundan böyle Devlet Yurttaştır. Devletin yaptığı Yurttaşın yaptığı, Devletin erdemi onun erdemi, ve Devletin erdemsizliği onun erdemsizliğidir.


Parthenon ve Erechteion; Akropolis.
 
Kavram
Anayasa Devletin ana yapısı, ama bu yapı tüzel-törel bir yapı olduğu için, Ana Yasasıdır. Bir politik bütünün belirlenimleri olarak tüm değişebilir yasalar daha özsel Ana Yasa ile uyumlu olmak zorunda olmaları anlamında ondan doğar, onun tarafından belirlenirler. Yasalar Anayasanın altında dururken, Anayasa Dünya-Tininin gelişiminin ereğine altgüdümlüdür.
Yasa
Yasa evrensel ise, herkes için — hiç kuşkusuz kral, imparator, padişah için de — bağlayıcı ise Yasadır. Bu evrensellik yasada onu onu yapanların da üzerine koyan, onlar için de bağlayıcı olan ve onu bir Özenç, bir kapris değil, bir İstenç yapan ussal yandır.
Anayasanın Varlığı

Yazı ya da kitap ikincil ve biçimseldir, çünkü Yasa ancak bilindiği, ancak insanların bilinçlerinde olduğu düzeye dek yasadır. Yazılı Anayasaları olmayan Devletlerin de evrensel ve zorunlu törel belirlenimleri, yazısız Anayasaları vardır. Ve yazılı Anayasalar bu Ana Yasaların tümünü içermeyebilir ya da eksik olarak içerebilir ya da onlarla çelişkili belirlenimler içerebilirler.
Anayasa ve Doğal Hak (İdeal Devlet)
Anayasanın pozitif olmasının anlamı biraz uygunsuz bir anlatımla "Doğal Yasa" denilen bir ideal Tüze düzeninin, bir negatif Hak belirlenimin kabul edilmesi ile görelidir. Olumsuz olan saltık olarak yok olan değil ama, göreli olarak, olumlu olan ile karşıtlık içinde yok olandır. Bu düzeye dek tüm poziif Türe, Tüze ve Törellik, bütün bir Devlet olumlunun olumsuza doğru, tarihsel olarak var olanın henüz tarihsel olarak var olmayan Kavramın gerçekliğine doğru gelişim süreci içindedir. Sofokles'in Antigone'si Tiranın kişisel buyruğu olan sözde yasaların tersine, değişmeyen, ilksiz sonsuz yasaların "nereden geldiklerini kimsenin bilmediğini" söyler. Bu bilinmeyeni bilme ve böylece onu edimselleştirme süreci Tarih dediğimiz insanlık eyleminin başlıca sorunudur.
Aristoteles
Helenik Devlet Kent ile birdi ve buna göre Aristoteles'te bir Anayasanın (politeia) "bir Kentteki görevlerin düzenlemeleri" olduğunu buluruz. Yunanlılar Kent, Devlet ve Anayasa kavramlarını ayrı ayrı sözcüklerle anlatma gereğini duymuyorlardı, bir ölçüde haklı olarak, çünkü bir Anayasa, bir Politeia yoksa, Kent (Polis) de yoktur. Kent onu Kent yapan Niteliği yitirirse Varlığını da yitirir. Aristoles için Devlet topluluğun İyiliği için vardı ve ancak topluluğun en iyileri tarafından yönetildiği zaman en iyi Devlet olabilirdi. Halkın yönetimi olarak demokrasi sürü yönetimine (oblokrasi), seçkinlerin yönetimi olarak aristokrasi oligarşiye, ve bi bireyin yönetimi olarak monarşi ise tiranlığa bozulma eğilimindeydi.
Yurttaş
Yurttaş kavramı yalnızca bir Devletin uyruğu olma ve böylece onunla ilişkide haklar ve ödevler taşıma belirleniminden daha çoğunu, ait olduğu Devletin İstenci olma, onun Yasalarını yapma niteliğini de kapsar. Bu evrensel bir bilinç gelişimini, Özgürlük kavramının kendisini gerçek içeriği içinde kavramayı gerektirir.
Roma
Roma Anayasası krallık, cumhuriyet ve imparatorluk dönemleri biçimindeki biçimsel türlülüğe karşın, ve ayrıca bu biçimlerin kendi süreçlerinde gösterdiği ayrışmalara karşın, Yasa Egemenliğinin evrensel tanınışına doğu gelişti. Hıristiyanlık yoluyla Roma tininin onun Anayasası ile bağdaşmayan öğelere göre yeniden biçimlenmesi Roma tininin kendisinin sonu oldu. Avrupa'da Roma İmparatorluğunun çöküşünden bir süre sonra tüm yaşam biçimine egemen olan feodalizm yüzyıllar boyunca Roma tinine direnmeyi başarmış henüz ilkel Germenlerin yasa-bilinçsizliğinin a-politik anlatım yoludur. Feodalizm bir yasa egemenliğinin yokluğu olarak Devlet değil, Devletsizliktir — eğer Lordun usdışı Özenci ussal İstenç ile eşitlenmeyecekse. Feodalizm hiç kuşkusuz tarihsel materyalist bakış açısının ileri sürmek zorunda olduğu gibi 'köleci' Roma İmparatorluğunu tarihsel olarak izlemesi gereken 'ileri' bir evre değildir. Tarih serflik-beylik gibi 'ileri' bir ilişkiden çok daha iyilerini bin yıllar önce üretmişti. Feodalizm yalnızca Roma uygarlığı ile, ahlak, yasa, türe, yurttaş vb. gibi kavramlar ile henüz hiçbir tanışıklıkları olmayan ilkel Germenlerin yasasızlık durumunda bireysel-fiziksel şiddet üzerine kurdukları bir bağımlılık ilişkisidir.
Thomas Hobbes
Hobbes Devletin gizini doğru olarak bir savaş durumu saydığı doğa durumundan çıkan insanların sağ kalabilme uğruna saltık egemenin gücüne boyun eğmelerinde, kendi İstençlerinden saltık olarak vaz geçmelerinde bulur. Böylece egemenin özenci ile bir olan yasa ussal-evrensel niteliğini bütünüyle yitirir. Devlet bir Sözleşme olsa bile, aklanışını Duyunçta değil, ama Korkuda ve ondan kurtulma gereksiniminde bulur. Hobbes için Devlet bireyi bütünlüğü içinde yutan bir Leviathandır. Ama Devleti anlayışında dinsel değil, insandaki doğal belirlenimlere dayanır ve onu bir Sözleşme ilişkisi biçiminde şöyle formüle eder: "Kendimi yönetme hakkımı bu insana, ya da bu insanlar meclisinin yetkisine teslim ediyorum, şu koşul ile ki, sen de hakkını ona teslim edecek ve onun tüm eylemlerini benzer olarak onalayacaksın" :: "I authorise and give up my right of governing myself to this man, or to this assembly of men, on this condition; that thou give up, thy right to him, and authorise all his actions in like manner." Ama bu kendini yönetme hakkını başkasına vermek kendi İstencinden vazgeçmekten, eksiksiz bir despotizmden başka birşey değildir. Thomas Hobbes yalnızca bir Devlet çözümlemesi yapmakla kalmadı, ama bir Devlet biçimini önerdi ve modern dünyanın daha şimdiden özgürlüğün yoluna girmiş olduğu bir zamanda saltıkçılığa geri dönüşü öğütledi. Saltık egemenlik kaçınılmaz olarak güçlerin bölünüşünü de dışlar. Ama Hobbes için biricik almaşık Doğa Durumu, bir kavga ve düzensizlik varoluşudur. Öte yandan, Hobbes'un yasası saltık egemenin istenci değil ama bireysel özenci olduğu ölçüde yasa değildir, çünkü pozitif olduğu düzeye dek onun üzerinde bir doğal yasayı, a priori, ideal tüze belirlenimini tanımaz.
John Locke
Locke da Anayasayı yurttaş toplumu ve hükümet arasındaki bir Sözleşme olarak görür. Hobbes'tan ayrı olarak egemenin saltık olmasını doğrulamaz ve sözünü tutmayıp Anayasayı çiğnemesi durumunda ona başkaldırma hakkını saklı tutar. Bu görünürde devrimci olsa da özünde bir totoljidir, çünkü gerçekte Anayasanın çiğnenmesi Yasanın egemen için bağlayıcı olmadığını, yasa olmadığını, ve böylece devletin bir devlet olmadığını gösterir ve devlet-olmayan birşeye karşı ayaklanma devlete karşı ayaklanma olmayacaktır. Gene de bu ayaklanma hakkı Locke'un politik kuramındaki bir Özgürlük bileşeni olarak görülür. — Sonraki kuşakların önceki kuşakların sözleşmesine bağlı kalmalarının gerekçesi sözleşme zemininde biriken özel mülkiytein kalıt alınmasıdır. Anayasa ussal bir İstenç anlatımı değildir —, ve beğenmeyen gitmek zorundadır, boş yerlere, örneğin Amerika'ya. Locke saltıkçılığın önlenmesi için güçlerin bölünmesinde yanaydı ve egemenliğin tekerk ve parlamento arasında bölünmesini ve Anayasayı çiğneyen egemene karşı başkaldırma hakkını savundu. Locke'un bu dışsal sözleşme kuramı da henüz Rousseau'nun evrensel İstenç kavramından uzaktır.
Rousseau
Rousseau için herhangi bir tikel istenç değil, herkesin istenci de değil, ama "genel istenç" egemendir. Anayasayı tanımlayan bu Kavram bireylerin kişisel bir özence boyun eğmeleri biçimindeki despotik öğeyi dışlar. Genel İstenç çoğunluğun azınlık üzerindeki despotizmi de değildir, çünkü ussaldır.
 
__Anayasa Biçimleri
Anayasa bir Devletin Biçimi olan İstençtir. Buna göre anlatımı olduğu İstencin kendisinin gelişmişliği tarafından belirlenir. İstencin ya da Özgürlük bilincinin Tarih içindeki gelişimine koşut olarak Anayasa da değişim içindedir. Ve buna göre bir yandan belli bir gelişim aşamasına karşılık düşen en iyi Anayasanın hangisi olduğu sorusu ve öte yandan Gerçek Anayasanın nasıl birşey olduğu soruları doğar. Birincisi tarihsel bir yanıt gerektirirken, ikincisi Hak ve Türe ideallerinin gerçeği olarak tarihselliğin ve böylece tarihsel Anayaslar türlülüğündeki tüm tikelliğin ve eksikliğin ötesinde Evensel Anayasanın içeriğinin belirlenmesi istemine geçer.

Tekerklik, Aristokrasi ve Demokrasi bölümlemesi Anayasanın alabileceği tüm tarihsel biçimleri özetler. Bu biçimler kendi aralarında da karışabilirler, geçişler yapabilirler, ve bunlar arasında ideal Devlet biçimleri aramak sonlu olana gerçek olanın biçimini vermeyi isteme yanılgısına götürür (örneğin Platon'un bütün bir Tarihi insanın gelişmesinin henüz oldukça geri bir evresinde dondurma sonucunu getirecek Devlet ideali durumunda oluğu gibi).

Devlet a priori kavramsal-kuramsal bir yapıdır, ve bireysel istençlerin onu işletmeleri ve yürütmeleri gerekir. Bu bireyselliklerni Devlet İdeasını ya da Kavramını işletme ve yürütme biçimleri Devletler çokluğunun tarihsel olarak kazandığı o türlülük biçiminden sorumlu olan şeydir. Kavramına göre düşünüldüğünde ve tüm tarihsel aykırılıklarından ve olumsallıklardan ayrılarak tam soyutluğu içinde alındığında, monarşi tekil bir erkin Devlet İstenci olarak tanınmasıdır. Aristokrasi en iyilerin yönetimidir ve Devletin bütün bir halkın istencinden başka bir yerde varolmadığı düzeye dek, halkın kendi istencini aristokrasinin istenci ile özdeşleştirmesi anlamına gelir. Demokrasi Devletin ve Halkın birliğidir ve Devletin İstenç olduğu düzeye dek Halkın da İstenç olmasını, eş deyişle Özgürlük bilincini kazanmış olmasını gerektirir.

1800 yılında bile dünya nüfusunun yalnızca %3'ü kentlerde yaşıyordu.
Özgürlük bilincinden yoksun ve kendini yönetemeyecek halklara Devleti bırakmayı istemek onu ortadan kaldırmayı istemektir. Bu yüzden "Halk Demokrasileri" denilen Devletler bile bir Devlete benzedikleri düzeye dek ancak despotik Parti İstençleri olarak varolabilmişlerdir. Tarihsel olarak yeryüzünün engin topraklarına dağılmış göçebe ve köylü halklar açısından bir Devletin olanağından ve varlığından söz edilebileceği düzeye dek, böyle Devletler ancak Monarşiler biçimini alabilirler, ve bu tekerkleri sınırlayan ve belirleyen kuralların olmaması ölçüsünde devlet denilen şey yerini bir kişinin sınrısız despotizmine bırakır. Ama bu durumda da en küçük bir politik örgütleninin olanağı bile halkın törelliğini bir koşul olarak kabul etmek zorundadır. Yunan Tiranları aristokrasilere karşı halkın desteğini alıyorlardı ve Atinalı tiran Peisistratus Solon'un yasalarını çiğnemek bir yana, kendisi onları boyun eğmeyi seçmiş ve bir mahkeme çağrısı üzerine gidip yanıt vermişti.

Devlet bir süreklilik gösterecekse, ancak kent yaşamında ortaya çıkabilir ve gelişebilir.


Devlet ve Güç
İstencin Güç olması ölçüsünde, ussal genel İstenç olarak Devlet ussal ve genel Güçtür. (Nietzsche'nin "Güç İstenci" anlatımı bir genelemedir, çünkü İstenç eğer gerçekten İstenç ise Güç olmaması, kendini olgusallaştırmaması olanaksızdır.) Bir İstencin Gücü onun bireysel istençlerde kendi özdeşini bulması ile orantılı olarak artar. (Şiddet İstencin tanınmadığının göstergesidir ve karşı İstenci ortadan kaldırarak olumsuz bir tanınma, bir boyuneğme ya da kölelik biçiminde sonlanır.) Devletin bir halkın istencinde tanınması ölçüsünde bir şiddet ve zor aracı olması

Modern Anayasa ve Köylülük
Anayasa salt çoğunluk İstencinin üzerinde durmakla ya da değiştirilemeyecek belirlenimler kapsamakla kendini ilkin ussal genel İstencin usdışı öznel Özence bozulmasına karşı korur. Modern Anayasal demokrasi böylece modern ulusların kazanılmış Özgürlüklerini bütünüyle bilinçli olarak kazanmamış olduklarının göstergesidir.

Anayasanın bir salt oy çokluğu ile değiştirilemeyecek olması onun ilkin doğrudan doğruya bir halk egemenliğinden daha çoğu olduğu, "çoğunluğun istenci" değil ama "genel istenç," "ussal istenç" olduğu anlamına gelir. Ve bu özellikle halk egemenliğinin halkın kendisi tarafından kazanılmadığı, tersine halkın kendisinin ilk olarak özgür olmayı, yurttaş olmayı öğrenmesinin zorunlu olduğu moral ve törel gerilik kültürlerinde böyledir. Modern Devletin özgürlük ve yurttaşlık bilincinden büyük ölçüde yoksun bir halk için halktan başka güçler tarafından, örneğin Türkiye'de olduğu gibi birincil olarak Ordu tarafından kurulduğu ve kollandığı durumlarda, Anayasa pekala halk politikacılarının kendileri tarafından çiğnenme gözdağı altına düşebilir. O zaman Devletin kendisi ussal-yasal karakterini yitirmeye, bir Devlet olarak çözülmeye ve dağılmaya başlar, ve politik güç en sonunda onu yönetemeyen halkın elinden alınır. Bir halkın politik olarak olgunlaşması ancak politik Özgürlük içinde olanaklıdır ve bu Özgürlüğü halka halkın kendisine karşın verme çabalarının tarihi Osmanlı Devletindeki ilk politik modernleşme girişimlerine dek uzanır. Bir Halkın Devlet kurması ya da Devlet olması — kendini yönetebilmesi, eş deyişle kendi İstencini Yasa yapabilmesi — politik karakter ve kimlik kazanmasını gerektirir. Bu Özgürlük eğitimi köylülük ve göçebilik durumu ile saltık olarak bağdaşmaz. Politika kendi kavramı (Polis) gereği Kentlilik bilincinin, ve bütün bir ülke çapında düşünüldüğünde, Yurttaşlık bilincinin sorunudur.

Demokratik Anayasa Köylülük için değildir. Köylülük modern politika açısından demokrasi değil, demagojiye uygundur, çünkü Kavramı gereği bütününde eğitimsizdir. Köylülük serflik değildir; yaşamı bir göçebe yaşamı da değildir; ama toprağa bağlıdır, ve sorgusuzca kendini yineleyen bir gelenek yaşamına, değişime kapalı ve dirençli bir törelliğe pıhtılaşmış bir kültürdür. Modern Yurttaş Toplumuna dönüşme, böylece ortadan kalkma, kente göç etme, kentlileşme, boş Özgürlüğünü gerçek Özgürlüğe yükseltme, doğal despotizmini ve şiddetini, boşincını ve geleneğini kentin uygar dinginliğine ve yasal uysallığına yükseltme eğilimindedir. Dönüşüm sürecinde bir yandan Anayasayı ve Yasayı kendi despotik, gelenekçi ve boşinançlı kültürüne uyarlamaya çalışırken, öte yandan kendisi değişmekte, Hakkı ve Ödevi olan Özgürlüğün bilincini kazanmaktadır.

Dünyanın ezici çoğunluğunun henüz bireysel ya da örgütsel diktatörlükler altında yönetilmesi ancak ve ancak diktatörlerin ve eğitimsiz halkların birbirlerini tamamlayan iki moment olmaları yoluyla olanaklıdır.


__Demokrasi ve Despotizm
Demokrasi sık sık Özgürlük kavramı ile karıştırılır ve tasarımsal düşünen Anlak tarafından gündelik söylemde onun yerine kullanılır. Bu uygunsuzluğun hiç kuşkusuz bir zemini vardır ve bu Demokrasinin Özgürlük olmaksızın olamayacağı olgusudur. Tam olarak bu bağıntı nedeniyle biçimsel bir Demokrasinin olduğu yerde biçimsel bir Özgürlük de varsayılır. Oysa Özgürlük oy sandığına atılan biçimsel pusulada değil, İstençte edimseldir. Sık sık dünyanın en büyük Demokrasisi sayılan Hindistan'ın Kast dizgesinde seçmenin İstenci Efendinin istencidir, ve milyonlarca Sudra oy vermenin ne anlama geldiğinin bile bilincinde olmadan yalnızca Efendilerinden aldıkları buyruğu yerine getirirler.

Demokrasi ancak Özgürlük ve Erdem üzerine dayanabilir. Bu yüzden ancak Despotizmin politik bir birlik kurabildiği Doğu kültürlerinde Demokrasi politik yıkım anlamına gelir. Doğu Tininin politik belirlenimi despotik Birdir, ve erdemsiz tinin özgürlüğü ilkin doğal itki ve dürtülerinin özgürlüğüdür.

"Gelişmemiş Devletler onlarda Devlet İdeasının henüz örtülü olduğu ve onlarda onun tikel belirlenimlerinin kendilerinde özgür kalıcılığa ulaşamadıkları devletlerdir.." (TzF, § 260.)
  "Die unvollkommenen Staaten sind die, in denen die Idee des Staats noch eingehüllt ist und wo die besonderen Bestimmungen derselben nicht zu freier Selbständigkeit gekommen sind."

Modern dönemde politik sorunlar demokratik olarak çözülmelidir, ama bu Azınlığın Çoğunluğun İstencini tanıması, onun Hakkını kabul etmesi demektir — ve saltık olarak Anayasa çerçevesi içinde. Bu ise Olgunluk ve Özgürlük gerektirir. Özgür olmayan, kendi Özgürlüğünün bilincinde olmayan birey başkasının Özgürlüğünün de bilincinde değildir ve onu da tanımayı bilmez. Bu tin için Özgürlük değil ama Özenç, Kapris, Keyfilik vardır — henüz İstenç değil ama İstek, ussal durum değil ama duyusal durum, uygar durum değil ama doğa durumu vardır. .

Despotik Tin bir Töz olarak tüm İlinekleri kendi içinde tutar, onları Özgürlükten yoksun bırakır, ve evrik olarak bu İlinekler Tözlerinden yoksun kaldıklarında varoluş desteklerini yitirirler. Doğuda bireysellik ilkesinin — Özgürlük, İstenç ve Duyuncun — henüz kendini göstermediği düzeye dek, evrenselden koparılan bireysellik ona moral doğrusunu ve eğrisini, yapması ve yapmaması gerekenleri buyuran Efendiden de koparılmış olur ve Özgürlükte, Duyunçta ve İstençte deneyimsiz bu bireysellik doğal yanına dönerek kendini özenç olarak, sınırsız bir tutku, hırs, ve giderek yoketme tini olarak gösterir. Sovyetler Birliğinde bireysel Özgürlüğü yaşamayan ve buna göre Duyuncunda ve İstencinde büyümeyen milyonlar Parti Yetkesinden kurtulur kurtulmaz bir tür doğa durumuna geri döndüler. Bir klepto-kapitalizm, şiddet, türesizlik kültürü doğdu.

Modern Devlet Devlet Kavramının gerçekleşmesi değildir; tersine, gerçekleşmesi için bir süreçtir. Bireysel Özgürlüğün bilinci, böylece bilişsel, etik ve estetik bireysel gerçekleşmenin, ve böylece eksiksiz Türe, Hak ve Gönence ulaşmanın olanağıdır. Özgürlüğün bütün bir Gelişim sürecinin İlkesi olduğu düzeye dek önemli olan biricik şey Despotik Anayasa altında kendi özlerini, yeteneklerini, değerlerini, gönençlerini kendileri engelleyen milyonların Özgürlük bilincine uyandırılmalarıdır. Milyarlarca bireyin sınırsız Gizilliklerinin edimselleşmesi Dünyayı, Tarihi, Yaşamı modern ölçünlerin çok çok ötesinde bir Gelişim düzeyine yükseltmekten başka birşey değildir.

 
Doğu ve Batı
Doğunun değişime ve gelişime kapanmışlığı Yeni olanı dışarıdan almasını ve buna göre değişimin içsel değil, ama dışsal dayatma sonucunda olmasını kaçınılmaz kılar. Doğuyu keşfeden Batının kendisinin ilkin moral gerilik içinde olduğu düzeye dek, modern dönemde Doğunun Batı ile buluşması birincinin moral hamlığının ikincinin eşit ölçüde duyunçsuz soyut Hak İstenci ile karşı karşıya gelmesidir. Soyut Hak alanı dolaysız İstenç alanıdır, ve özsel belirlenimi Mülkiyettir. Modern törellik döneminin başlangıcında Doğunun Batı için anlamı bir Mülkiyet olanağından öteye geçemezdi. Bu düzeye dek iki yan da Dünya-Tinin bakış açısından ancak belirlenimlerinin onlar için hazırlamış olduğu şeyi yaşadılar. Batını Sömürgecilik yeteneği kendinde Doğunun Sömürge olabilme yeteneğini bir moment olarak kapsar.

Duyunç ancak Özgür İstenci olan bireyde söz konusudur. Özgür olmamak Doğruyu ve Eğriyi, İyiyi ve Kötüyü başka İstencin buyruğundan almak, boyun eğmek demektir. Ve Özgürlük bile ilkin Doğrunun ve Eğrinin, moral değerin dolaysızca bilinmesi demek değildir. Ama ancak özgür birey bu yetkinliği kazanmak için gerekli deneyim sürecine girebilir, gerçek kendisi olmayı öğrenebilir. Moral yeti her insanda a priori olandır, edimselleşme bekleyen gizilliktir. Bu önlenirse Duyunç yetisinin gelişmesi ve ona bağlı Erdem, Türe, Hak yetilerinin gelişmesi de engellenir. Bütün bir kültürün altyapısı erdemsizlik — Türesizlik, Korkaklık, Ölçüsüzlük, Bilgisizlik — olur. Batı ne Özgürlük bilincinde ne de Gelişim düzeyinde türdeştir. Modern Duyunç, Batı kültürünün başka her tinsel belirlenimi gibi, Oluş sürecindedir.

 
Hegel / Tüze Felsefesi
  Hegel / Philosophie des Rechts (1821)
A. İÇ DEVLET-TÜZESİ [ANAYASA]
§ 260
A. DAS INNERE STAATSRECHT
§ 260
Devlet somut özgürlüğün edimselliğidir; somut özgürlüğü oluşturan şey ise bir yandan kişisel bireyselliğin ve onun tikel çıkarlarının tam gelişimlerini ve kendileri için haklarının tanınmasını kazanmaları (aile ve yurttaş toplumu dizgelerinde olduğu gibi), öte yandan bunların bir ölçüde kendiliklerinden evrenselin çıkarı içersine geçmeleri, ve bir ölçüde bilgi ve istenç ile o evrenseli ve hiç kuşkusuz kendi tözsel tinleri olarak tanımaları ve son erekleri olarak onun uğruna etkin olmalarıdır, öyle ki ne evrensel yan tikel çıkar, bilgi ve istenç olmaksızın geçerli olabilir ve tamamlanabilir, ne de bireyler özel kişiler olarak yalnızca kendi erekleri için yaşayabilir ve aynı zamanda evrensel olanda ve evrensel olan uğruna istemeyi ve etkinliklerinde bilinçli olarak bu biricik ereği amaçlamayı gözardı edebilirler. Modern Devletlerin ilkesi bu muazzam güç ve derinliği taşır, çünkü öznellik ilkesinin kendini bağımsız kişisel tikellik ucuna dek tamamlamasına izin verirken, aynı zamanda onu tözsel birliğe geri getirir ve böylece tikelliği Devletin ilkesinin kendisi içinde saklar.
Der Staat ist die Wirklichkeit der konkreten Freiheit; die konkrete Freiheit aber besteht darin, daß die persönliche Einzelheit und deren besondere Interessen sowohl ihre vollständige Entwicklung und die Anerkennung ihres Rechts für sich (im Systeme der Familie und der bürgerlichen Gesellschaft) haben, als sie durch sich selbst in das Interesse des Allgemeinen teils übergehen, teils mit Wissen und Willen dasselbe und zwar als ihren eigenen substantiellen Geist anerkennen und für dasselbe als ihren Endzweck tätig sind, so daß weder das Allgemeine ohne das besondere Interesse, Wissen und Wollen gelte und vollbracht werde, noch daß die Individuen bloß für das letztere als Privatpersonen leben und nicht zugleich in und für das Allgemeine wollen und eine dieses Zwecks bewußte Wirksamkeit haben. Das Prinzip der modernen Staaten hat diese ungeheure Stärke und Tiefe, das Prinzip der Subjektivität sich zum selbständigen Extreme der persönlichen Besonderheit vollenden zu lassen und zugleich es in die substantielle Einheit zurückzuführen und so in ihm selbst diese zu erhalten.
Ek. Devlet İdeasının modern dönemde öyle bir özgünlüğü vardır ki, Devlet bundan böyle öznel keyfiliğe göre değil, ama İstencin Kavramına, e.d. evrenselliğine ve tanrısallığına göre özgürlüğün edimselleşmesidir. Gelişmemiş Devletler onlarda Devlet İdeasının henüz örtülü olduğu ve onlarda onun tikel belirlenimlerinin kendilerinde özgür kalıcılığa ulaşamadıkları devletlerdir. Klasik antikçağın devletlerinde evrensellik hiç kuşkusuz daha şimdiden bulunuyordu, ama tikellik henüz salıverilmemiş ve özgür bırakılmamış ve evrenselliğe, e.d. bütünün evrensel ereğine geri getirilmemişti. Modern Devletin özü evrenselin tikelliğin tam özgürlüğü ve bireylerin gönençleri ile bağlı olması, böylece Ailenin ve Yurttaş Toplumunun çıkarlarının kendilerini Devlete yoğunlaştırmak zorunda olmaları, ama ereğin evrenselliğinin hakkı saklı tutulması gereken tikelliğin kendisinin bilgisi ve istenci olmaksızın ilerleyemeyeceğidir. Evrensel öyleyse etkinleştirilmelidir; ama öte yandan öznellik de tam ve dirimli gelişimini kazanmalıdır. Ancak her iki kıpının da güçleri içinde kalıcı oldukları zamandır ki Devlet eklemli ve gerçek anlamda örgütlü bir Devlet olarak görülebilir. Zusatz. Die Idee des Staats in neuer Zeit hat die Eigentümlichkeit, daß der Staat die Verwirklichung der Freiheit nicht nach subjektivem Belieben, sondern nach dem Begriffe des Willens, d. h. nach seiner Allgemeinheit und Göttlichkeit ist. Die unvollkommenen Staaten sind die, in denen die Idee des Staats noch eingehüllt ist und wo die besonderen Bestimmungen derselben nicht zu freier Selbständigkeit gekommen sind. In den Staaten des klassischen Altertums findet sich allerdings schon die Allgemeinheit vor, aber die Partikularität war noch nicht losgebunden und freigelassen und zur Allgemeinheit, d. h. zum allgemeinen Zweck des Ganzen zurückgeführt. Das Wesen des neuen Staates ist, daß das Allgemeine verbunden sei mit der vollen Freiheit der Besonderheit und dem Wohlergehen der Individuen, daß also das Interesse der Familie und bürgerlichen Gesellschaft sich zum Staate zusammennehmen muß, daß aber die Allgemeinheit des Zwecks nicht ohne das eigene Wissen und Wollen der Besonderheit, die ihr Recht behalten muß, fortschreiten kann. Das Allgemeine muß also betätigt sein, aber die Subjektivität auf der anderen Seite ganz und lebendig entwickelt werden. Nur dadurch, daß beide Momente in ihrer Stärke bestehen, ist der Staat als ein gegliederter und wahrhaft organisierter anzusehen.
 
Ödev ve Hak
Montesquieu Hak belirlenimleri olan pozitif yasaların Doğa koşullarına bağımlı olduğunu düşünüyordu. Yasalar hiç kuşkusuz doğal koşullar tarafından şu ya da bu yolda etkilenirler, ama bu onlarda olmaması gereken yandır. Tinin düşünce ve istenç gücü Doğanın her koşulunun sonsuz ölçüde üzerindedir. Ve Özgürlüğün somut anlatımları olarak insan Yasaları Tinin belirlenimleridirler, salt zorunluk alanında devinen Doğanın belirlenimleri değil. Yasalar Hakların kapanması değil ama açılmasıdırlar, ve Hakkı kısıtlayabilecek en son etmen Doğa olabilir. Montesquieu bunun dışında özel Hakkı ilgilendiren yasaların Devletin belirli karakteri üzerine bağımlılığı, genel olarak tikel İstencin evrensel İstence karşı Ödevleri düşüncesini getirdi.

Ödev görünürde ilineksel bireysel İstencin Devletin tözsel İstenci için yerine getirmesi gerekendir ve böylece ikincisi için bir Haktır (zaman zaman 'negatif' Haklar ile denmek istenen yan). Ama bu Hak bir özenç belirlenimi, keyfi bir istem olmadığı sürece, ussal olduğu sürece o denli de her birey için Haktır ve tikel olarak kimin Hakkı olduğunun hiçbir önemi yoktur, çünkü evrenseldir. Bu anlamda bireyin Devlete karşı onun Hakkı olarak görünen Ödevi — Yasaya boyuneğme Ödevi — onun kendi Hakkının gerçekleşmesidir, çünkü Devlet özsel olarak bireysel özgür İstencin anlatımından başka birşey değildir. — Özel Tüze alanında da Ödev ve Hak ilişkisi bundan ayrı değildir, çünkü belirli Mülkiyetimin dışlayıcı olarak benim Hakkım olmasına ve başkalarının onu tanıma Ödevlerinin olmasına karşın, Yurttaş Kavramında evrensel olarak Haklar ve Ödevler arasında herhangi bir ayrıma ya da eşitsizliğe yol açacak hiçbir etmen yoktur. Toplumsal Sınıflar politik sınıflar değildirler. — Feodal ayrıcalıklar genel olarak dışlayıcıdırlar ve bireyler arasına Haklar ve Ödevler açısından Eşitsizlik getirirler. Serfin Ödevi Efendi için çalışmak, ona karşı daha başka yükümlülüklerini yerine getirmek, Efendinin Serfe karşı ödevi ise Serfin çoğunlukla Efendinin kendisine karşı güvenliğini sağlamaktır. Bu Eşitsizlik görünürde Zora dayanırken, gerçekte o deli de bireysel İstencin özbilincinin yokluğuna, bireysel Hak ve Özgürlük bilincinin yokluğuna dayanır ve Özgürlük bilincinin doğuşu ile ortadan kalkar.



Hegel / Tüze Felsefesi
  Hegel / Philosophie des Rechts (1821)
§ 267 § 267
İdeallikteki zorunluk İdeanın kendi içersindeki gelişimidir; öznel tözsellik olarak politik duygusal tutumdur, ondan ayrım içinde nesnel olarak Devletin örgenliğidir, asıl politik Devlet ve onun Anayasasıdır.
Die Notwendigkeit in der Idealität ist die Entwicklung der Idee innerhalb ihrer selbst; sie ist als subjektive Substantialität die politische Gesinnung, als objektive in Unterscheidung von jener der Organismus des Staats, der eigentlich politische Staat und seine Verfassung.

Hegel / Tüze Felsefesi
  Hegel / Philosophie des Rechts (1821)
§ 268 § 268
Politik duygusal yatkınlık — genel olarak Yurtseverlik — gerçeklik içinde duran pekinlik olarak (salt öznel pekinlik gerçeklikten doğmaz ama yalnızca sanıdır) ve bir alışkanlık olmuş istenç olarak yalnızca Devletteki kalıcı kurumların sonucudur, çünkü ussallık Devlette edimsel olarak bulunurken, o kurumlarla uyum içinde olan eylem yoluyla etkinleşmesini kazanır. ...

Yurtseverlik ile sık sık yalnızca olağandışı özverilere ve eylemlere hazır olma anlaşılır. Ama özsel olarak gündelik koşullarda ve yaşam ilişkilerinde topluluğu tözsel temel ve erek olarak bilme alışkanlığını anlatan duygudur. Gündelik yaşamın akışında tüm sınavlara dayanan bu bilinçtedir ki daha sonra olağanüstü çabalar için hazırlık da temellenir. Ama insanlar sık sık yasaya bağlı olmaktan çok yücegönüllü oldukları için, o olağandışı yurtseverliği kendilerini bu gerçek duygudan bağışlamak ya da onun eksikliğini bağışlatmak için taşıdıklarına kendilerini kolayca inandırırlar. — Dahası, duygu kendi başına başlayabilen ve öznel tasarım ve düşüncelerden doğabilen birşey olarak görüldüğünde, görüş ile karıştırılır, çünkü bu bakış açısından yurtseverlik gerçek temelinden, nesnel olgusallıktan yoksun kalır.

Ek. ... İnsanlar Devletin sürmesi gerektiğinden ve tikel çıkarların ancak onda elde edilebileceğinden emindirler; ama alışkanlık bütün varoluşumuza dayanak olan şeyin gözden kaçırılmasına götürür. Herkes gece sokağa güvenlik içinde çıkarken, bunun başka türlü de olabileceği hiç kimsenin aklına gelmez, çünkü bu güvenlik alışkanlığı ikinci bir doğa olmuştur ve bunun nasıl yalnızca tikel kurumların bir etkisi olduğu üzerine düşünülmez. Tasarımsal düşünme sık sık Devletin zor yoluyla birarada tutulduğunu sanır; ama bu bağ gerçekte herkesin taşıdığı temel düzen duygusudur.

Die politische Gesinnung, der Patriotismus überhaupt, als die in Wahrheit stehende Gewißheit (bloß subjektive Gewißheit geht nicht aus der Wahrheit hervor und ist nur Meinung) und das zur Gewohnheit gewordene Wollen ist nur Resultat der im Staate bestehenden Institutionen, als in welchem die Vernünftigkeit wirklich vorhanden ist, so wie sie durch das ihnen gemäße Handeln ihre Betätigung erhält. ...

Unter Patriotismus wird häufig nur die Aufgelegtheit zu außerordentlichen Aufopferungen und Handlungen verstanden. Wesentlich aber ist er die Gesinnung, welche in dem gewöhnlichen Zustande und Lebensverhältnisse das Gemeinwesen für die substantielle Grundlage und Zweck zu wissen gewohnt ist. Dieses bei dem gewöhnlichen Lebensgange sich in allen Verhältnissen bewährende Bewußtsein ist es dann, aus dem sich auch die Aufgelegtheit zu außergewöhnlicher Anstrengung begründet. Wie aber die Menschen häufig lieber großmütig als rechtlich sind, so überreden sie sich leicht, jenen außerordentlichen Patriotismus zu besitzen, um sich diese wahrhafte Gesinnung zu ersparen oder ihren Mangel zu entschuldigen. — Wenn ferner die Gesinnung als das angesehen wird, das für sich den Anfang machen und aus subjektiven Vorstellungen und Gedanken hervorgehen könne, so wird sie mit der Meinung verwechselt, da sie bei dieser Ansicht ihres wahrhaften Grundes, der objektiven Realität, entbehrt.

Zusatz. ... Das Zutrauen haben die Menschen, daß der Staat bestehen müsse und in ihm nur das besondere Interesse könne zustande kommen, aber die Gewohnheit macht das unsichtbar, worauf unsere ganze Existenz beruht. Geht jemand zur Nachtzeit sicher auf der Straße, so fällt es ihm nicht ein, daß dieses anders sein könne, denn diese Gewohnheit der Sicherheit ist zur andern Natur geworden, und man denkt nicht gerade nach, wie dies erst die Wirkung besonderer Institutionen sei. Durch die Gewalt, meint die Vorstellung oft, hänge der Staat zusammen; aber das Haltende ist allein das Grundgefühl der Ordnung, das alle haben.

 

 

Hindistan, 1856. Santhallar ve demiryolu mühendisleri ve arasındaki kavga. — İngilizler Santhal halkı arasındaki ilişki kimi Santhalların Ganj kıyılarındaki Bhanulpoor Bölgesinde yaşamaya başlamaları üzerine bozuldu ve İngilizler onlardan toprak vergisi istediler. Santhal zulmü üzerine öyküler sıklaştı ve çok geçmeden Santhlalar barbar bir halk olarak gösterilmeye başladı.

 

 

Skyscrapers tower beyond a statue of Sir Thomas Stamford Raffles (1781-1826), the British colonial administrator, in Raffles Place, Singapore

Singapur, Raffles Sarayı. — İngiliz sömürge yöneticisi ve Singapur kentinin kurucusu Sir Thomas Stamford Raffles'in (1781-1826) bir yontusunun ötesinde gökdelenler yükseliyor. Bir gemide doğan Stamford Karayipler'de bir köle tüccarı olan babası Benjamin Raffles ölünce British East India Company'de çalışmaya başladı. 19'uncu yüzyılda bir balıkçı köyü olan Singapur bugün yaşam ölçünü açısından Asya'da birinhci ve dünyada on birinci sırada.

__Doğu
Devlet tinsel bilinçte varolur, özdeksel fiziksellikte değil. Daha tam olarak, Devletin yeri İstençtir. İstenç özgür olabilir, ya da özgürlüğünün bilinçsizi olabilir. Boyun eğme tini Doğuya aittir ve orada bütün bir Tarih boyunca birey bedensel varlığının dışında tinsel olarak birey olmamıştır. Yasalar bireysel egemenler tarafından yapılmış, ve herkes boyun eğmiştir. Özgür olmamak Özgür olabilme yeteneğinde olan insana özgüdür. Ama İnsan kendinde ustur, ve ne olduğunun, kendinde ne taşıdığının bilincine varması dışsal değil ama içsel, tinsel bir sorundur. Bütün bir Tarih, bütün bir Kültür, bütün bir tinsel akış süreci usun kendi içinden gelişiminin sürecidir. Us dış dünyanın bir yansıması değil, tersine bütün bir kültürel dış dünya Usun, Tinin bir yansıması, onun kendi gizilliğinin bir edimselleşmesidir. Bütün bir kültür Emeğin, insan Düşüncesinin yaratısıdır, Düşünce Kültürün değil. İnsanın bu gizilliğini ortaya çıkarabilmesi özgürleşmesi ile bir ve aynı şeydir. Ancak Geleneğin değişmez, sorgulanmaz, kutsal belirlenimleri içine kapanan Tin gelişmesini durdurur, kendisi durdurur ve böylece kendini zorunlu olarak dışarıdan gelen daha yüksek kültürlere yem yapar. Doğu bu kültürel kapanmanın ülkesidir. Orada birey kendini ancak İmparator olarak, ancak yetkeci Bilge olarak, Peygamber, Despot, Egemen olarak kendini gösterir. Orada İyonya kıyılarında ilk örneklerini gördüğümüz özgür Bilim, özgür Felsefe, özgür Sanat gibi arı tinsellikler yoktur. Tümü de kendilerini varolan yetekci törellik düzenlerine ve mitolojilere uyarlamak zorunda oldukları için Batıda olduğu gibi sınırsızca gelişme sürecine girememişlerdir.

 



Ganesha. Hundu Tanrısının ya da Brahmanın'ın kişisel görünüşü. Brahman Hint kültüründe felsefenin de özsel temasıdır. Her sesin ondan doğduğu OM'dur. Hinduizm tanrılarını doğal olanın şeklinde imgeler ve Hindu Tini bütününde bu şekillerin yarattığı kültürün içersinde açınır. Popüler bilinç insanı hayvan-altı bir duruma düşüren bu imgeleri simge olarak görmez.
 
Hindistan Anayasası: Madde 15
15.  Prohibition of discrimination on grounds of religion, race, caste, sex or place of birth.—(1) The State shall not discriminate against any citizen on grounds only of religion, race, caste, sex, place of birth or any of them.
15. Din, ırk, kast, eşey ya da doğum yeri zeminlerinde ayrımcılığın yasaklanması. — (1) Devlet hiçbir yurttaşa karşı yalnızca din, ırk, kas, eşey, doğum yeri ya da bunlardan herhanagi biri zemininde ayrımcılık yapmayacaktır.
Hindistan Anayasanın Bütünü
Granville Austin'e göre, büyük olasılıkla başka hiçbir ulusun anayasası "toplumu ortak yarar için değiştirmeye ve yeniden kurmaya doğru böylesine büyük bir dürtü sağlamamıştır." Ve gene de 50 yıllık Hint deneyimi umut verici olmamıştır.
Dünyanın en büyük 'Demokrasisi' Kast dizgesini kabul eden ve Anayasasında Kastların varoluşunu doğrulayan bir dizgedir. Kast kavramının kendisi doğal ayrım demektir ve Anayasa Kastın varlığına karşın onun niteliğini tanımamayı ileri sürer. Söz konusu ayrım belli Haklardan yoksun olmak demektir ve bu Haksızlık yalnızca Doğa koşulu üzerine bağımlıdır. Doğuma bağlı Kast dizgesi Doğanın (hayanlar, bitkiler, nehirler, Ganj vb.) Hint inancındaki tanrısal yerleri ile bütünüyle tutarlıdır ve insan bu tinde hayvan-altı bir koşula düşürülür. Bir Anayasa insanı ırkçılıktan da daha öte aşağılayan bu Hindu Kast dizgesini yadsıyamazsa kendini yadsır. Bir Anayasa ancak Yurttaşların Bilincinde ve İstencinde varolabilir. Kast dizgesi ise ancak Yurttaşın olmadığı yerde varolabilir.
 
Contesting the Nation: Religion, Community, and the Politics of Democracy in India KAYNAK
by David Ludden; University of Pennsylvania Press, 1996
Introduction
Ayodhya: A Window on the World
HOLY MEN DECLARED SUNDAY, DECEMBER 6, 1992, auspicious, and more than 300,000 people gathered that day in Ayodhya, a pilgrimage town north of Varanasi (Benares), in the state of Uttar Pradesh (UP). Most wore the saffron color of Hindu nationalism. At midday, a vanguard among them broke down police barricades around a mosque called the Babri Masjid, built in 1528 by Mir Baqi, under the authority of Babar, the first Mughal emperor of India. Cheering men swarmed the domes of the old mosque and in five hours they hammered and axed it to the ground. Video cameras hummed. Eyewitnesses took notes for news reports around the world. Hindu leaders, who had mobilized for this event since 1984, watched with satisfaction, for they and their followers believe that god Rama (or Ram) was born here and that the temple marking Rama's birthplace was de stroyed to build this mosque (masjid). The construction of a new Rama temple (mandir) was begun that evening, amid the rubble of the Babri Masjid. Government officials looked on ineffectually. Violence triggered by the demolition killed 1,700 people and injured 5,500 across the subcontinent over the next four months.
   
Islam is as old in India as in Turkey. Indian Islam is older than American Christianity and European Protestantism. Indian Islam is no more derivative than Chinese, Tibetan, Thai, or Japanese Buddhism. In India's historical culture and civilization, Islam has very deep roots in deed, and the distinctiveness of Indian Islam represents the characteristic capacity of Islam everywhere to be adaptable to the environment -- a fea ture that is equally important in diverse and changing regions of what is called its Middle East heartland (exemplified in the career of Pan-Islamism and the end of the caliphate) as it is in India, Indonesia, and Senegal ( Eaton 1985, 1993, 1994; Al-Azmeh 1993). Yet the idea that Islam is foreign in India is axiomatic among the Hindu nationalists who destroyed the Babri Masjid; this idea is used to argue for second-class Muslim citizenship in India and even for the expulsion of Muslims from India. Making Islam appear foreign to India is part of the project of making India Hindu pursued by Hindu nationalist groups.  

 
Article 9 of the Japanese Constitution
ARTICLE 9. Aspiring sincerely to an international peace based on justice and order, the Japanese people forever renounce war as a sovereign right of the nation and the threat or use of force as means of settling international disputes.In order to accomplish the aim of the preceding paragraph, land, sea, and air forces, as well as other war potential, will never be maintained. The right of belligerency of the state will not be recognized.
 
 
 
 
Anayasa Ve Özgürlük
Modernleşmenin koşulu Duyunç Özgürlüğü ya da Laikliktir. Duyunç Özgürlüğü İstenç Özgürlüğünün temelidir ve kazanılması için gereken koşul yalnızca ve yalnızca düşünce ve düşünmedir. Özgürlük ilkin içseldir, özneldir, Doğruyu ve Eğriyi, İyiyi ve Kötüyü kendi Duyuncundan belirlemeyi gerektirir. Başkasının duyuncunu kendi duyuncu olarak, başkasının İyisini ve Doğrusunu kendi İyisi ve Doğrusu olarak kabul etmek köleliktir, üstelik bunlar gerçekten İyi ve Doğru olsalar bile.

Eğer Anayasa Özgürlüğün güvencesi olacaksa, ilkin kendisi özgür olmalıdır. Özgür Anayasa ancak özgür bir ulusun karakteri olabilir. Özgürlük Anayasanın tözü ve özü olduğu için, özgür olmayan kültürler gerçekte yasasız, anayasasız kültürlerdir.

İstenç Duyuncun öznelliğinin nesnelleşmesi, ilkin salt içsel ahlakın dışsal törelliğe çevrilmesidir. Ancak özgür Duyunç tarafından belirlenen İstenç doğru olarak belirlenebilir. Duyunç doğru olanın İstencinden başka birşey değildir. Duyuncun yargısı a priori Doğrudan yanadır. İstenç a priori İyi olanı ister. Ancak Duyunç Özgürlüğünü kazanan bir tin alanı değişme, yenileşme, gelişme olanağını kazanır. Moral gelişme üretici güçler tarafından, üretim ilişkileri tarafından, sözde altyapı tarafından belirlenmez. Tam tersine, böyle belirlenme köleliğin ve dolayısıyla ahlaksızlığın kendisidir. Modernleşme teknolojide, özdeksel çevrede, altyapıda vb. değil, içte, yürekte, duyunçta köklenir ve başlar, ve kölenin sandığı gibi yüzeysel bir görünüş sorunu değil, salt dışsal olarak öykünülebilecek birşey değil, ama bir iç karakter, bir Duyunç sorunudur. Dışsal değişim Duyunçta başlamadıkça hiçbirşeydir. Duyuncun ilkin kendine karşı dürüst olmayı anlatması ölçüsünde, köle toplum ilkin kendini aldatmaktadır.
Anayasa

Atatürk ve yanındakiler Türkiye Büyük Millet Meclisinden çıkarken, 29 Ekim 1930.
Anayasaları politik partilerin Özenci belirleyemez çünkü Anayasa bir ulusun bütün bir Tininin tözsel İstenci iken, ikinciler göreli olarak geçici birer tikel istençtirler. Anayasaları bir Ulusun Tarihinin bütünü, bir Tinin moral ve törel ussallığı yapar. Anayasa da değişir, gelişir. Gerçekte gelişen insan ussallığıdır, ve insanın ussallığının gelişmesi için biricik koşul gelişmemiş olması, henüz kendi içinde gelişecek bir iç alanının bulunmasıdır. İstencin somut şekillenmeleri henüz onun tüm olanaklarını tüketmedikçe gelişmemesi, büyümesinin belli bir sonlu evresinde takılıp kalması olanaksızdır, çünkü bu saçmadır. Ama ussal İnsan saçma olamaz.



Avrupa Parlamentosu, Salzburg.
Modern Devletin ön-modern Devletten ayrımı onda bireyin eksiksiz gelişimi için gereken evrensel Özgürlük tini içinde varolmasında yatar. Bu genel olarak eşit ölçüde gelişme, iyileşme gereksiniminde olan Anayasalar için de geçerlidir, çünkü Anayasalar bir ulusun geçici bilinç biçimleri tarafından değil, ama bütün bir törel gelişimlerinin birikimi tarafından yapılmış olsalar da, göreli, tarihsel, pozitif şekiller olarak henüz Hak ve Özgürlük Kavramına bütünüyle uygun düşmezler. İstencin tam gelişimini temsil etmezler.



Avrupa Parlamentosunun önünde bayraklar.
Ön-modern ve Modern arasındaki ayrım Özgürlük bilincinin yokluğu ve Özgürlük bilincinin varlığı arasındaki ayrımdır. Ya da dinginlik ve değişim, kendini yineleme ve gelişme arasındaki ayrımdır. Modern dönemde Dünya-Tininin bütün bir politik varoluşu ilk kez Özgürlük Bilinci ile onun kendisi tarafından ve ussal olarak belirlenme olanağını kazanır. Özgürlük Bilinci ile genel olarak Devlet iyi ya da kötü, aydınlık ya da karanlık Despotizmlerin keyfiliğinden kurtulmuş, bireyselliğin kendisi Devletin tözünü belirleme Hakkının olduğunu kavramış ve onu edimselleştirme çabasına dönmüştür. Bundan böyle Devlet Yurttaştır. Devletin yaptığı Yurttaşın yaptığı, Devletin erdemi onun erdemi, ve Devletin erdemsizliği onun erdemsizliğidir.

Alman Şansölyesi Angela Merker Avrupa Parlamentosunda bir konuşma yapıyor, Salzburg.
Devlet evrensel ussal İstencin Özgürlük tini içinde ve onun için şekillenir, ve salt sürekli yenileşme içinde olması nedeniyledir ki herhangi bir katılaşmaya kapalıdır. Modern Devlet popüler Usun kendini bulmak ve tanımak için kendine özgü özgür ve özençli çabasıdır. Us kendini ancak edimselleştirdiği ve kendini kendi önüne nesnesi olarak koyduğu düzeye dek tanır.


Modern Devlet salt modern olduğu için henüz Devlet Kavramına bütünüyle karşılık düşen devlet değil ama Oluş sürecinde olan, böylece değişebilen, gelişebilen, iyileşebilen devlettir, çünkü henüz kendisi genç olan bütün bir Dünya Tarihi için yine genç ve henüz büyümekte olan Özgürlük bilincinin ve istencinin anlatımıdır.


Anayasa
Kavram
Anayasa Devletin ana yapısı, ama bu yapı tüzel-törel bir yapı olduğu için, Ana Yasasıdır. Bir politik bütünün belirlenimleri olarak tüm değişebilir yasalar daha özsel Ana Yasa ile uyumlu olmak zorunda olmaları anlamında ondan doğar, onun tarafından belirlenirler. Yasalar Anayasanın altında dururken, Anayasa Dünya-Tininin gelişiminin ereğine altgüdümlüdür.
Yasa
Yasa evrensel ise, herkes için — hiç kuşkusuz kral, imparator, padişah için de — bağlayıcı ise Yasadır. Bu evrensellik yasada onu bireysel yasamacıların da üzerine koyan, onlar için de bağlayıcı olan ve onu bir Özenç, bir kapris değil, bir İstenç yapan ussal yandır.
Yurttaş
Yurttaş kavramı yalnızca bir Devletin uyruğu olma ve böylece onunla ilişkide haklar ve ödevler taşıma belirleniminden daha çoğunu, ait olduğu Devletin İstenci olma, onun Yasalarını yapma niteliğini de kapsar. Bu evrensel bir bilinç gelişimini, Özgürlük kavramının kendisini gerçek içeriği içinde kavramayı gerektirir.

AB Parlamentosu, Strazbourg.
Anayasa ve Doğal Hak (Evrensel İnsan Hakları)
Anayasanın pozitif olması biraz uygunsuz bir anlatımla da olsa "Doğal Yasa" denilen bir ideal Tüze düzeninin, bir negatif Hak belirleniminin varsayıldığını anlatır. Olumsuz olan bu bağlamda saltık olarak yok olan değil, ama göreli olarak yok olandır, ya da yalnızca kendinde var olan, ama henüz edimsel olarak var olmayandır. (Bu çözümleme "pozitif" anlatımının sık kullanımı tarafından gerektirilir.) Bu düzeye dek tüm pozitif Türe, Tüze ve Törellik, bütün bir Devlet olumlunun olumsuza doğru, tarihsel olarak var olanın henüz tarihsel olarak var olmayan Kavramın gerçekliğine doğru gelişim süreci içindedir. Sofokles'in Antigone'si Tiranın kişisel buyruğu olan sözde yasaların tersine, değişmeyen, ilksiz sonsuz yasaların "nereden geldiklerini kimsenin bilmediğini" söyler. Bu bilinmeyeni bilme ve böylece onu edimselleştirme süreci Tarih dediğimiz insanlık eyleminin başlıca sorunudur.
Feodalizm ve Yasa Egemenliği
Yasasız feodalizm Roma uygarlığının eğitimini reddetmeyi başaran Orta ve Kuzey Avrupa'da
Germenlerin, Keltlerin ve Slavların ileri varoluş biçimi olurken, Roma kültürünün asıl alanı olan İtalyan yarımadasında Yasa Egemenliği toplumsal örgütlenişin temeli olarak kalmayı sürdürdü. Feodalizm bir yasa egemenliğinin yokluğu olarak Devlet değil, Devletsizliktir — eğer Lordun usdışı Özenci ussal İstenç ile eşitlenmeyecekse. Feodalizm hiç kuşkusuz tarihsel materyalist bakış açısının ileri sürmek zorunda olduğu ve sürdüğü gibi 'köleci' Roma İmparatorluğunu izlemesi gereken 'ileri' bir evre değildir. Hiç olmazsa çıplak yasasızlık bir ilerleme olarak görülmemelidir. Tarih serflik-beylik gibi 'ileri' bir ilişkiden çok daha iyilerini bin yıllar önce üretmişti. Feodalizm yalnızca Roma uygarlığı ile, ahlak, yasa, türe, yurttaş vb. gibi kavramlar ile henüz hiçbir tanışıklıkları olmayan ilkel Germenlerin yasasızlık durumunda bireysel-fiziksel şiddet üzerine kurdukları bir bağımlılık ilişkisidir.
 
Anayasanın Varlığı
Yazı ya da kitap ikincil ve biçimseldir, çünkü Yasa ancak bilindiği, ancak insanların bilinçlerinde olduğu düzeye dek yasadır. Yazılı Anayasaları olmayan Devletlerin de evrensel ve zorunlu törel belirlenimleri, yazısız Anayasaları vardır. Ve yazılı Anayasalar bu Ana Yasaların tümünü içermeyebilir ya da eksik olarak içerebilir ya da onlarla çelişkili belirlenimler içerebilirler.
 
Amerika Birleşik Devletleri Anayasası.
Anayasa
Aristoteles
Helenik Devlet Kent ile birdir ve buna göre Aristoteles Anayasayı (politeia) "bir Kentteki görevlerin düzenlenişi" olarak anlar. Yunanlılar Kent, Devlet ve Anayasa kavramlarını ayrı ayrı sözcüklerle anlatma gereğini duymuyorlardı. Bunda bir ölçüde haklıydılar, çünkü bir Anayasa, bir Politeia yoksa, Kent (Polis) de yoktur. Kent onu Kent yapan Niteliği yitirirse Varlığını da yitirir. Aristoteles için Devlet kamusal İyi için vardı ve ancak topluluğun en iyileri tarafından yönetildiği zaman en iyi Devlet olabilirdi. Halkın yönetimi olarak demokrasi ayaktakımının yönetimine (oblokrasi), seçkinlerin yönetimi olarak aristokrasi oligarşiye, ve bireyin yönetimi olarak monarşi ise tiranlığa bozulma eğilimindeydi.

Aristoteles Platon'un İdeal Devlet görüşünü paylaşmıyordu ve en iyi Devletin topluluğun yetenekli olduğu en iyi Anayasa biçimi yoluyla olanaklı olduğunu düşünüyordu. Bu Anayasa monarşik, aristokratik ve demokratik öğelerin bir karışımı olabilirdi. Platon ve Aristoteles her ikisi de Kölelik kurumunun "doğal" olduğunu, kimi insanların doğuştan köleler olduklarını düşünüyorlardı. Tüm insanların gerçeği, yaşamın anlamını, Hak ve Özgürlüğü kavrama yeteneğinde olan Us ile donatılı oldukları düşüncesi ve onunla birlikte evrensel eşitlik düşüncesi Stoacılar ile doğdu.


Roma Senatosunda bir oturum. Cicero Catilina'ya saldırıyor (bir on dokuzuncu yy freskosundan).
Roma
Roma Anayasası sırasıyla krallık, cumhuriyet ve imparatorluk biçimlerini üstlendi. Roma tini değişik dönemlerindeki bu politik türlülüğe karşın Helenik kent-devleti durumunda olduğu gibi etnik bir Anayasa değildi. Küçük bir kentten imparatorluğa büyüyen Roma tini aşamalı olarak tüm nüfusu politik yapısı içine katan bir Yasa Egemenliği tini idi. Bu yanıyla Batının ve İnsanlığın büyük öğretmeni oldu. Kölelik ve mitoloji bileşenlerini içeren bu politik yapı Hıristiyanlığın doğuşuyla birlikte yeni tinin Roma Anayasası ile bağdaşmayan öğeleri tarafından kısa bir süre içinde bozuldu ve Batıda Roma imparatorluğu barbar göçlerine dayanamayıp bütünüyle dağılırken, Doğuda Bizans İmparatorluğu olarak baştan sona yeni bir karakter kazandı.
Anayasa

Thomas Hobbes.

Thomas Hobbes'un Devlet Kuramına Katkısı
Thomas Hobbes'un çözümlemesinde birey İstencini gönüllü olarak ve bütünüyle Tekerke teslim eder. Bireyin saltık İstençsizliği karşısında Devlet Saltık Tekerklik olur. Ama Devlet bireysel bir İstenç, yani bir Özençtir. Hobbes Devletin gizini doğru olarak bir savaş durumu saydığı doğa durumundan çıkan insanların sağ kalabilme uğruna saltık egemenin gücüne boyun eğmelerinde, kendi İstençlerinden koşulsuz olarak vaz geçmelerinde bulur. Böylece egemenin Özenci ile bir olan yasa ussal-evrensel niteliğini bütünüyle yitirir. Devlet bir Sözleşmeye indirgenirken, aklanışını Duyunçta değil, ama Korkuda ve ondan kurtulma gereksiniminde bulur. Böyle Devletten ussal bir yapı olarak söz etmek anlamsızdır ve Hobbes'un bireyler payına İstenç, Duyunç, Özgürlük Kavramlarını bütünüyle dışlayan düşüncesinde Devlet bireyi bütünlüğü içinde yutan bir Leviathandır. Gene de Devleti anlayışında dinsel değil, insandaki doğal belirlenimlere dayanır — üstelik Korku etmenini doğrudan doğruya dinsel tasarımdaki işlevinden almış olmasına karşın.

Hobbes Devleti bir Sözleşme ilişkisi biçiminde şöyle formüle eder: "Kendimi yönetme hakkımı bu insana, ya da bu insanlar meclisinin yetkisine teslim ediyorum, şu koşul ile ki, sen de hakkını ona teslim edecek ve onun tüm eylemlerini benzer olarak onaylayacaksın" :: "I authorise and give up my right of governing myself to this man, or to this assembly of men, on this condition; that thou give up, thy right to him, and authorise all his actions in like manner." Ama bu kendini yönetme hakkını başkasına vermek kendi İstencinden vazgeçmekten, eksiksiz bir despotizmden başka birşey değildir. Thomas Hobbes yalnızca bir Devlet çözümlemesi yapmakla kalmadı, ama bir Devlet biçimini önerdi ve modern dünyanın daha şimdiden Özgürlüğün yoluna girmiş olduğu bir zamanda saltıkçılığa geri dönüşü öğütledi. Saltık egemenlik kaçınılmaz olarak güçlerin bölünüşünü de dışlar. Ama Hobbes için biricik almaşık Doğa Durumu, bir kavga ve düzensizlik varoluşudur. Öte yandan, Hobbes'un yasası saltık egemenin istenci değil ama bireysel özenci olduğu ölçüde yasa değildir, çünkü pozitif olduğu düzeye dek onun üzerinde bir doğal yasayı, a priori, ideal tüze belirlenimini tanımaz.



John Locke.
John Locke da Anayasayı yurttaş toplumu ve hükümet arasındaki bir Sözleşme olarak, iki İstenç arasındaki bir Bağıt olarak görür ki, bir Bağıt olmakla kurulması açısından hiçbir zorunluk içermez. Pekala kurulmayabilir de. Hobbes'tan ayrı olarak, Locke egemenin saltık olmasını doğrulamaz ve sözünü tutmayıp Anayasayı çiğnemesi durumunda ona başkaldırma hakkını saklı tutar. Bunun bir öneri mi yoksa işlerin edimsel durumumu mu olduğu belirsizdir. Başkaldırma hakkı tekerkin yasanın üzerinde sayılmasından doğsa da, Locke'un politik kuramındaki Özgürlük bileşeni olarak görülür. — Sonraki kuşakların önceki kuşakların sözleşmesine bağlı kalmalarının gerekçesi sözleşme zemininde biriken özel mülkiyetin kalıt alınmasıdır. Anayasa ussal bir İstenç anlatımı değildir —, ve beğenmeyen gitmek zorundadır, boş yerlere, örneğin Amerika'ya. Locke saltıkçılığın önlenmesi için güçlerin bölünmesinde yanaydı ve egemenliğin tekerk ve parlamento arasında bölünmesini ve Anayasayı çiğneyen egemene karşı başkaldırma hakkını savundu. Locke'un bu dışsal sözleşme kuramı da henüz Rousseau'nun evrensel İstenç kavramından uzaktır.

Anayasa


Douglas MacArthur (1880-1964) Kasım 1945'te Japonya'nın işgaline komutan olarak atandı ve Japonlara düşlerinde bile göremeyecekleri türde demokratik bir Anayasa verdi. Zorla. 1945-1951 arasında ülkedeki İşgali denetledi, demokratik reformların yerleşmesini sağladı. 1947'den bu yana yürürlükte olan Japon Anayasası parlamentoya dayalı bir demokratik hükümeti ve belli temel hakları güvence altına alır. Bu Anayasaya göre Japon İmparatoru "Devletin ve halkın birliğinin simgesidir" ve politik bir gücü yoktur. Bu Anayasaya göre Japon gelişmesi başta Çin olmak üzere dünya için korkutucu olmaktan çıkar.

Anayasa bir Devletin Biçimi olan İstençtir. Buna göre anlatımı olduğu İstencin kendisinin gelişmişliği tarafından belirlenir. İstencin ya da Özgürlük bilincinin Tarih içindeki gelişimine koşut olarak Anayasa da değişim içindedir. Ve buna göre bir yandan belli bir gelişim aşamasına karşılık düşen en iyi Anayasanın hangisi olduğu sorusu ve öte yandan Gerçek Anayasanın nasıl birşey olduğu soruları doğar. Birincisi tarihsel bir yanıt gerektirirken, ikincisi Hak ve Türe ideallerinin gerçeği olarak tarihselliğin ve böylece tarihsel Anayasalar türlülüğündeki tüm tikelliğin ve eksikliğin ötesinde Evrensel Anayasanın içeriğinin belirlenmesi istemine geçer.



Japonya Demokratik Anayasanın olanak tanıdığı dışsal gelişimi kazanmış, görünürde modernleşmiştir. Ama bugünkü Japon politik yapısının gerçek Japon karakterini yansıttığını, Japon modernleşmesinin içsel olarak da yer almış olduğunu gösteren hiçbir belirti yoktur. 1947 Anayasası henüz hiçbir değişime uğramamıştır ve MacArthur tarafından dikte edilen Anayasa olarak sürmektedir. Başka bir deyişle, Japonya henüz kendi istenci olan egemen bir Devlet değildir.
Tekerklik, Aristokrasi ve Demokrasi bölümlemesi Anayasanın alabileceği tüm tarihsel biçimleri özetler. Bu biçimler kendi aralarında da karışabilirler, geçişler yapabilirler, ve bunlar arasında ideal Devlet biçimleri aramak sonlu olana gerçek olanın biçimini vermeyi isteme yanılgısına götürür (örneğin Platon'un bütün bir Tarihi insanın gelişmesinin henüz oldukça geri bir evresinde dondurma sonucunu getirecek Devlet ideali durumunda oluğu gibi).

Devlet a priori kavramsal-kuramsal bir yapıdır, ve bireysel istençlerin onu işletmeleri ve yürütmeleri gerekir. Bu bireyselliklerini Devlet İdeasını ya da Kavramını işletme ve yürütme biçimleri Devletler çokluğunun tarihsel olarak kazandığı o türlülük biçiminden sorumlu olan şeydir. Kavramına göre düşünüldüğünde ve tüm tarihsel aykırılıklarından ve olumsallıklardan ayrılarak tam soyutluğu içinde alındığında, monarşi tekil bir erkin Devlet İstenci olarak tanınmasıdır. Aristokrasi en iyilerin yönetimidir ve Devletin bütün bir halkın istencinden başka bir yerde varolmadığı düzeye dek, halkın kendi istencini aristokrasinin istenci ile özdeşleştirmesi anlamına gelir. Demokrasi Devletin ve Halkın birliğidir ve Devletin İstenç olduğu düzeye dek Halkın da İstenç olmasını, eş deyişle Özgürlük bilincini kazanmış olmasını gerektirir.



Samurai kılıcı.
Yurttaş Toplumu Kavramı Şiddet içermez. Gerçekten kentlileşmiş, uygarlaşmış insanlar arasında Devlet ussal istenç olarak onların kendi istençlerinden, böylece Özgürlüklerinden başka birşey değildir. Şiddet insanın henüz Doğadan aldığı ve henüz doğallığından bütünüyle uzaklaşamadığını gösteren bir kalıttır ve biricik işlevi tikel İstencin dayatılmasıdır.

1947 Japon Anayasası "Barış Anayasası" olarak da bilinir, çünkü 9'uncu Madde savaşma hakkından vazgeçilmesini kapsar. Anayasa II. Dünya Savaşını izleyen Bağlaşık Devletler işgali altındaki Japonya'nın önceki militaristik saltık tekerkliğini Demokratik bir Anayasa ile değiştirme amacıyla yapıldı. Uygulamaya koyulduğu 3 Mayıs 1947'den bu yana herhangi bir değişikliğe uğramadı. "Japon hükümeti Japon halkı arasında demokratik eğilimlerin yeniden dirilmesine ve güçlendirilmesine tüm engelleri ortadan kaldıracaktır. Konuşma, din ve düşünce özgürlüğü gibi temel insan hakları için saygı da yerleştirilecektir" (Kesim 10). Bağlaşık Devletler Japonya'ya tek yanlı olarak bir Anayasa ve politik dizge dayatma amacında değildiler ve Japon önderlerin reformları kendi kararlarıyla başlatacaklarını umuyorlardı. Ama Japonlar 1889 Meiji Anayasasını aşağı yukarı olduğu gibi saklayan bir belge hazırlayınca, General Douglas MacArthur Postdam Bildirgesinde saptanan anahatlar üzerine yeni Anayasa taslağını yanında Hukuk derecesi olan iki subaya (Milo Rowell ve Courtney Whitney) hazırlattı ve Japonlara imzalattı. Erkekler ve Kadınlar arasındaki eşitlik üzerine Maddeler Beate Sirota tarafından yazıldı.
Japonya kendi İstenci olmayan bir İstencin, Batı İstencinin belirlediği bir Törellik biçimini üstlenmek zorunda kaldı. Ve değişti ... ya da belki de değişmedi. Japonya görünüşte Batı gibidir. Ama eğer bugün Japonya yeni bir Anayasa yapacak olsa, bunun Meiji anayasasının bir benzeri olmayacağı konusunda hiçbir güvence yoktur. Japonya'da ABD'nin egemenliği sürmektedir --- ve bunun anlamı Japonya'nın tüm dışsal görünüşe karşın henüz içsel olarak eski Samurai ve Geyşa kültüründen uzaklaşmış olmadığıdır.
   
 
 
 
İdea Yayınevi / Hegel’in Nesnel Tin Dizgesi / Aziz Yardımlı / 2014